Onzekerheden over bloggen

Zoals je de laatste tijd gemerkt hebt, verschijnen er steeds minder blogposts online. Naast een gebrek aan tijd was er vast en zeker ook een gebrek aan goesting, of zelfs een gebrek aan zelfvertrouwen. Doe ik het wel goed? Wordt het nog wel gelezen? Zit er iemand op te wachten? 

De waarheid uit een kindermond

Het was midden augustus, zeker een dikke maand zonder ook maar één geschreven artikel. De tijd werd gestoken in minder interessante, maar vooral dringendere zaken zoals een hopelijk laatste examen ooit: economie. Of dat het geval is, weten we pas volgende week zeker. Tijdens één van de dagen thuis die ik voor mijn boeken doorbracht, kwam mama thuis met haar metekindje, dat we ‘Cécé’ zullen noemen. Zoals je moet weten is Cécé iemand die alles zal zeggen wat ze denkt. Ook die ene dag hield ze zich dan ook niet in. ‘Julie, hoe zit het met je blog?’ ‘Goh, daar heb ik eigenlijk niet veel tijd voor tegenwoordig.’ Ze bleef doorgaan. ‘Ja maar, hoe zit het dan met je fans? Wachten die niet tot je iets nieuws schrijft?’ Ik moest hardop lachen. Fans, dacht ik: dat lijkt me nu niet echt toepasselijk. Het is niet dat er een fanclub zit te wachten tot er een blogpost geschreven wordt: hoogstens een tante of nonkel, misschien zelfs een vriendin.

Fans? 

Als de doorzetter die ze is, bleef ze volhouden. ‘Maar hoeveel mensen volgen je dan?’ We zochten het samen op, maar toch blokte ik die avond het gesprek wat af. Maar wat Cécé zei en wat ik eerst weglachte zette me aan het denken. Ik volg zelf namelijk ook enkele bloggers en youtubers, en toen er een dikke week geen nieuwe vlog van mijn favoriete vlogster online kwam, betrapte ik mijzelf erop dagelijks te checken of er vandaag misschien toch wel een nieuwe video te vinden was. Misschien zijn er wel effectief mensen die hetzelfde hebben bij mij? ‘Fans’ die op regelmatige basis wel eens een kijkje nemen op deze site in de hoop op een nieuw artikel.

Onzekerheden

Soms heb je zulke dagen dat je je niet goed voelt in een stuk kleding. Dat je bang bent dat mensen je buikje zien, of dat je commentaar zal krijgen in plaats van een compliment. Dat je onzeker bent of andere mensen het wel mooi vinden of algemener zelfs: of ze jou nog wel leuk vinden. Ik denk dat die onzekerheid vooral de voornaamste reden was waarom de inspiratie stopte, dat de artikels telkens langer uitbleven en dat ik mijzelf gewoon niet meer aan het bloggen kon zetten. Eens wat minder reacties zorgde ervoor dat ik aan mijzelf begon te twijfelen. Misschien dat mijn artikels eigenlijk toch niet meer hetzelfde zijn als een jaar geleden. Misschien zijn mijn teksten minder goed geschreven of worden de onderwerpen saaier. Dat en allerlei andere onzekerheden schoten door mijn hoofd, waardoor het steeds minder aantrekkelijk werd om opnieuw iets nieuws te schrijven. Ik was even dit gevoel kwijt, het gevoel dat zo deugd doet als de woorden er terug uitkomen en mijn vingers blijven tikken aan één stuk door. Ondanks ik bloggen enkel voor mijzelf doe, vind ik het toch heel belangrijk dat anderen er ook wat aan hebben. Ook al is het maar door een glimlach op hun gezicht bij het lezen van een herkenbaar stukje, of een tip die ze zelf in hun eigen leven kunnen toepassen.

Wat nog te wachten staat

Dus ‘fan’, ik hoop dat je het me vergeeft en dat we binnenkort weer samen veel avonturen kunnen meemaken. Dat je dag even beter kan worden door een stukje tekst. Dat ik je kan vertellen over mijn ervaringen in een nieuwe studentenstad waar ik binnenkort op kot ga: Antwerpen. Dat ik je kan meenemen in het zoeken naar een stageplaats. Dat ik je nog meer onzekerheden, imperfecties en alledaagse situaties kan tonen uit mijn leven. Dat dat leven niet perfect is, maar dat er toch vele mooie momenten zijn die gedeeld kunnen worden. Dat we elkaar beter leren kennen en onderweg meer leren over onszelf… Dat staat mij en hopelijk jou ook een beetje te wachten!