O ja, ik ben pescetariër geworden!

Wat de meesten nog niet weten, is dat ik sinds deze zomer geen vlees meer eet. Ik ben dus om het met een moeilijk woord te zeggen ‘pescetariër’ geworden. Ik leg je uit hoe het allemaal begonnen is, waar ik de klik maakte en hoe ik probeer om om te gaan met de kritiek die daarop volgde. 

Het idee

Dat het idee al een tijdje door mijn hoofd ging, kon je vast en zeker al afleiden uit mijn eenmalige vegetarische week. Rond die periode begon ik steeds minder vlees te eten en hield ik minstens één keer in de week een vegetarische dag. Ik zeg minstens, want omdat ik vlees eigenlijk niet echt miste, werden het steeds vaker twee, drie of vier dagen zonder vlees. Ik denk dat het zo allemaal begon, doordat het gebrek aan vlees absoluut niet als een gemis aanvoelde. Waarom zou ik dan nog steeds vlees eten als er 1001 andere alternatieven zijn? Als er dan toch een keer vlees op mijn bord belandde, bekroop me telkens een ‘schuldig’ gevoel alsof ik zelf om het wat te dramatiseren dat dier vermoord heb met mijn eigen handen. Alsof ik de koe in de wei kon zien grazen, gelukkig knabbelend op een stukje gras en ik diegene was die dat ontnam. Als je dus de reden vraagt ‘waarom’, is het omdat ik er liever voor kies om dat gevoel niet meer te voelen. Om niet meer te hoeven stil te staan bij hetgene wat er eigenlijk echt op mijn bord ligt. Omdat als ik dat gevoel zonder problemen kan vermijden, ik liever kies voor de vleesvervanger in plaats van ‘the real thing’.

Op vakantie

Er zijn wee redenen waarom ik het lang heb uitgesteld. Eén: ik vind het niet fijn als mensen zich speciaal voor mij moeten aanpassen. Twee: ik stond niet echt sterk in mijn schoenen in de keuken: zou ik wel genoeg inspiratie hebben om te koken zonder vlees? Zou ik wel de juiste en genoeg voedingsstoffen binnenkrijgen? Zou ik het aankunnen om voor een maand/jaar zonder vlees te kunnen terwijl de langste periode slechts één week was in de laatste 22 jaar van mijn leven? De zomervakantie gaf me op beide ‘problemen’ een antwoord.

Ik had een goed excuus voor mijn eerste probleem: mijn schoonzusje van 15 is ondertussen al een jaar volledig vegetarisch -klapt-. Als er gekookt moest worden in huis, was er sowieso een vegetarisch alternatief voor haar voorzien, dus niemand zou er wakker van liggen om voor één persoon extra te koken. Het begon dus allemaal als een soort van ‘solidair’ zijn met de enige vegetariër in huis. We hebben er al vaak samen over gesproken en dat ik gedurende de vakantie met haar mee at, was voor haar en voor mijzelf dan ook eens een leuke afwisseling. Het tweede probleem loste zichzelf op. Als je gedurende een maand geen vlees meer eet, ga je vanzelf zekerder over je keuze voelen en wéét je dat het echt niet onmogelijk of ongezond is. Ik voelde me nog steeds dezelfde Julie en viel niet af of voelde me niet zwak. Het enige verschil wat me opviel is dat ik tussendoor meer ‘hongertjes’ had, en dat ik dan niet altijd voor de gezondste optie koos. Maar hé, tijdens de vakantie mag je heus wel eens zondigen, toch?

Kritiek

Als ik één ding moet opnoemen wat ik het vervelendste vind aan mijn keuze om pescetarisch te eten, is het wel de kritiek die er op kwam. Niet onbegrijpelijk natuurlijk, ik zou zelf ook wel even fronsen moest mijn dochter of vriendin die heel haar leven vlees gegeten had plots zou beslissen om dat volledig te laten vallen. Zoals ik al zei kwam de beslissing echter niet van vandaag op morgen zoals je merkt, maar als buitenstaander kan ik heus wel begrijpen dat het allemaal snel is gegaan. Avonden lang is er op vakantie gediscussieerd geweest over het ‘waarom’ terwijl ik daar zelf nog niet helemaal achter was of dat ik er nog moeite mee heb om de reden duidelijk en helder uit te leggen aan iemand anders. Enkele voorbeeldzinnen die ik nu toch al regelmatig gehoord heb en waarop ik voor sommigen nog geen antwoord op klaar liggen heb:

• ‘Denk je nu echt dat jij de wereld kan veranderen?’
• ‘Wààrom? De dieren worden toch geslacht, als jij het niet eet, eet er iemand anders het wel.’
• ‘Hoe ga je dat later doen met het opvoeden van je kinderen?’
• ‘Geen vlees? Dat is toch niet gezond!’
• ‘We zijn vleeseters van nature, waarom zouden we daar na zoveel eeuwen iets aan moeten veranderen?’
• ‘Dat is zo’n hype, dat zal volgend jaar zeker en vast wel over zijn…’
• ‘De wereld is toch al verpest, dus voor het milieu moet je het niet doen.’
• ‘Dieren zijn daarvoor gemaakt, ze zijn ondergeschikt aan de mens en bestaan enkel voor consumptie.’
• ‘Waarom eet je dan wel planten en groenten, die hebben toch ook gevoelens?’

Op sommige van die vragen of denkwijzen gaat mijn nekhaar al overeind staan. Ik heb het gevoel dat mensen zo vastgeroest zijn in hun oude denkpatroon, net alsof alles wat dat probeert te bekritiseren automatisch in de vuilbak gegooid wordt. Misschien dat we allemaal wel eens moeten stilstaan over hetgene wat we eten. Soms krijg ik vragen over ‘Wat ik dan eigenlijk wel nog kan eten’. Die zijn het gemakkelijkst te beantwoorden: alles wat jij eet, behalve vlees. Soms denken mensen dat er een hele wereld wegvalt op die manier, maar ‘geen vlees’ is niet gelijk aan ‘alleen maar groenten’. Ik eet niet alleen maar sla: er is pasta, rijst, noten, wok, aardappelen, fruit, vleesvervangers, vis, bonen,… Dan heb je ook nog enkele terechte vragen, zoals ‘Maar waarom dan ook geen vis, dat zijn toch ook dieren?’ en ‘Heb je ook schoenen van leer of make-up die op dieren getest werd?’ Dat zijn inderdaad zaken die ik in de toekomst zal overwegen, omdat ze zeker en vast een punt hebben. Om eerlijk te zijn vind ik ‘vegetarisch worden’ iets wat je niet op één dag wordt. Misschien voor sommigen wel, maar voor mij is het eerder een geleidelijk proces. Je moet jezelf bepaalde grenzen stellen die je achteraf kan verleggen als jij je daar goed bij voelt. Voor mij is dat op dit moment geen vlees, een minimum aan vis en nieuwe make-up producten koop ik enkel van verantwoorde merken zoals Clinique. Voor mij is dit gewoon nu even goed zo…

Wat ik tot nu toe heb geleerd

Als pescetariër heb je voldoende keuze op restaurant. Op elke menukaart vind je gemakkelijk meerdere visgerechten terug en zelfs steeds vaker ook een vegetarische sectie. Ook in de winkel wordt het aanbod van vleesvervangers en speciale ingrediënten zoals tofu steeds uitgebreider, wat het gemakkelijker maakt om te koken. Daarnaast leerde ik dat ik bij sommige vragen gewoon geen degelijk antwoord kan geven of gewoon gefrustreerd word omdat je merkt dat sommigen ook niets anders willen horen dan hetgene waar zij zelf achter staan. En het is ook oké om gewoon een eigen mening te hebben zonder die continu te hoeven verantwoorden, want dat kan echt vermoeiend zijn. Wat ik nog heb geleerd, is om meer tijd te spenderen in de keuken. Ik heb weer een aantal lievelingsgerechtjes leren kennen, soms zelfs met ingrediënten die ik vroeger nooit at. Zoals een pastasalade met tonijn of vaak dat ik ook gewoon zelf iets verzin met ingrediënten die nog in de frigo liggen en zo creatiever leer zijn. Ik heb geleerd dat ik niet kan verwachten dat iedereen meteen oké is met het feit dat ik zo’n verandering onderging en dat het ook gewoon veel is om te vragen van mijn ouders of lief. Toch doen ze als ik zelf niet kook elke dag hun best om aan mij te denken en een vegetarische versie te maken, ook al zullen ze er niet 100% achter staan. Dat doet echt deugd. Ik heb alvast aan vriendlief belooft dat als de gezondheid in het gedrang komt, ik meteen zal terugkeren ‘naar normaal’, zoals hij het zou zien ;).

Hoe sta jij tegenover het hele ‘vegetarisch/pescetarisch’ zijn?