The day after

  Toen ik opstond vandaag, leek het alsof ik één of andere hangover had. Meerdere wekkers gingen af en ik kwam maar niet in beweging. Een snelle blik op het scherm van mijn gsm was genoeg om me nog even opnieuw om te draaien en me verder in de dekens van dromenland te wurmen. Het was echt, geen gekke droom waaruit ik mijzelf zou kunnen wakker knijpen. The day after een zwarte dag voor België.

Hoe ik gisteren beleefde

Zoals altijd slaap ik graag uit tot een uur of 10. Na de zoveelste gsm-tril wou ik bijna dat toestelletje ver weg gooien, totdat ik zag wat er aan de hand was. Bom. Doden. Zaventem, de plaats waar ik twee weken geleden nog stond onderweg naar Helsinki. En hoe erg het ook is om te zeggen: de shock was voor mij minder groot dan Parijs. Persoonlijk denk ik dat we het allemaal wel zagen aankomen, de vraag was alleen wanneer.

Ik bleef nog zo’n dik uur in bed liggen, luisterend naar de livestream van de openbare omroep. Het gaf me troost om van alles op de hoogte te zijn, elke laatste nieuwe info moest ik horen, net als bij Parijs. Die informatie werd mijn enige troost, want ik kon me niets anders opbrengen die dag. Het leek even alsof mijn lichaam op automatische piloot werkte terwijl mijn gedachten in een andere wereld zweefden.

Ik stuurde een sms-je naar diegenen die in Brussel zouden kunnen zijn om zeker te weten dat iedereen waarom ik om geef oké was. Gelukkig was dat wel het geval, maar zo’n 32 andere gezinnen hebben geen sms, laatste woorden of knuffels kunnen geven aan diegenen die ze verloren hebben. En dat is hard.

Hoop

Het tweede waar ik heel veel hoop uit putte, was de solidariteit en liefde. Zo ging ik met een vriendin samen iets eten om onze gedachten wat te verzetten en er met iemand over te kunnen praten. Normaal ging ik gisteren naar de piercing shop, maar in de plaats gingen we samen koken met twee van de liefste vriendinnen die ik me maar kan inbeelden. In dat moment wou ik ze zeggen hoeveel ik onze vriendschap apprecieer -wat ze vast en zeker weten, en anders bij deze-, voor die kleine momentjes waar ik zoveel waarde aan hecht.

Ik zag de Belgische driekleur over de hele wereld verschijnen, zag het Beursplein kleuren in alle kleuren van de regenboog en zag mensen elkaar troosten door gewoon samen te zijn. Tous ensemble, dat is sterker dan elke vorm van terreur dan ook.

Help

Desondanks denk ik dat sommige mensen snel de verkeerde conclusies trekken. Het is niet dé Islam of een bepaalde bevolkingsgroep die hier de schuld van moet dragen. Statussen of uitspraken zoals ‘steek alle moskeeën in brand’ zijn dan ook echt niet gepast. Ik hoop dat je beseft dat iedereen, elke belg onder de gebeurtenissen zoals gisteren hier onder lijdt, en dat we enkel terroristen hiervoor kunnen veroordelen, geen mensen die toevallig dezelfde huidskleur of geloof hebben.

Enkele woorden die er voor mij uit moesten. Mijn gedachten en steun gaan uit naar de hulpteams, naasten, overledenen en slachtoffers.