Ik heb (eindelijk) mijn rijbewijs!

Laatst kon je alles lezen over wat je vooral niet moet zeggen tegen iemand die zijn rijbewijs nog niet heeft. Wel, vanaf nu behoor ik daar niet meer toe! Dat is waar: ik heb eindelijk mijn rijbewijs gehaald. Ik vertel je hoe mijn rij-examen verliep tot het verlossende moment van het ‘geslaagd’-bewijs in mijn broekzak.

De voorbereiding

Na het einde van mijn examens begon ik meteen met het oefenen van mijn rijbewijs. Het werd zelfs echt een vaste routine: opstaan, eten, autorijden en dat elke dag opnieuw. Ik had namelijk al redelijk vroeg mijn examen ingeboekt voor in het geval dat ik nog eens zou moeten herkansen. Fouten werden gemaakt, het parkeren werd geoefend en ik reed dagelijks door weer en wind. In de plaats van met de rijschool te gaan oefenen, maakte mijn papa -die praktisch elke neef in de familie heeft leren rijden- elke dag twee (of drie) uurtjes vrij voor mij. Een paar dagen op voorhand legde vriendlief mij alle theorie uit: hoe een motorkap openen voor dummies, welk dekseltje behoort tot de remvloeistof en waarvoor al die hendeltjes en knopjes in de auto dienen. Alle mogelijke vragen vind je trouwens op de site van Goca. Mijn trouwe gele (!) Beetle volkswagen moest en zou dus in die tijd mijn beste vriend worden.

(Heel veel) zenuwen

Naast de vele horrorverhalen die iedereen vertelt over ‘hoe streng de examinators wel niet zijn’, ‘waar je vooral op moet letten’ en ‘dat je waarschijnlijk niet van de eerste keer slaagt’, had ik vooral veel schrik voor het parkeren. Van de tien keer parkeren op een dag, waren er een stuk of vier ronduit slecht. Dagelijks welteverstaan. Dat zorgde voor de nodige zenuwen en inwendig gevloek. Daarom dat ik er probeerde van uit te gaan dat ik sowieso niet zou slagen, maar dat sprankeltje hoop om toch te willen slagen ging maar niet weg. De avond voor D-day kon ik gelukkig wel normaal slapen, maar die klamme handjes en inwendige stress gingen wel niet weg.

Het examen zelf

Toen de klok kwart voor één sloeg, waren de zenuwen al aanwezig. Ik kon niet meer thuis blijven zitten, maar moest in die auto kunnen kruipen. Parkeren deden we niet meer, want dan zou ik me toch alleen maar opjagen, moest het niet lukken. Na nog een paar rondjes rondrijden, reden we het examencentrum op. Documentjes afgeven, nummertje trekken voor de rijroute te bepalen en braafjes wachten in de wachtzaal met nog zo’n vier gestresste jongeren langs mij. Twee streng-uitziende examinatoren passeerden en vroegen gelukkig niet naar mijn naam. Daarna kwam er een vriendelijke man op ons afgewandeld die eindelijk wel mijn naam afriep. Het was zover.

Vanaf toen ging het allemaal heel snel: eerst wat theorie zoals waar de ruitenwisservloeistof zich bevindt, de grootlichten opzetten, eens goed toeteren en doe zo maar verder. Daarna rammelde de man zijn standaard uitleg af en mocht ik telkens links en rechts afslaan op zijn teken. Hij merkte wel dat ik zenuwachtig was en zei dat ik me gewoon moest ontspannen. Na nog geen drie kwartiertjes gebood hij me om terug af te slaan bij het examencentrum. Oei, dat is snel… Was het de niet juiste inschatting in keren of het in de verkeerde versnelling schakelen? Zijn exacte woorden na het examen: ‘Ik ben aan het twijfelen’. Ai. Ik had een grove fout gemaakt: niet voldoende in de linkerzijspiegel gekeken bij het voorbijsteken terwijl de rest over het algemeen goed was. Ik voelde het al aankomen: ogen die waterachtig worden, brok in de keel, snel de blik afwenden, tot de verlossende woorden kwamen: ‘Allez, ik zal u maar door laten dan. Het zullen de zenuwen wel geweest zijn.’ Nog even in de war stapte ik dan uit en wachtte ik af. Papa stelde me gerust dat ik geslaagd was, want dat was eigenlijk nog niet echt doorgedrongen. Ik ben geslaagd! Van de eerste keer! En dat is al die stress en zenuwen echt wel waard geweest.

In totaal betaalde ik 61 euro voor mijn rijbewijs: €36 voor het praktisch examen en €25 voor het kaartje zelf, waar ik nog tot volgende week op zal moeten wachten. Dat viel bij mij dus best mee omdat ik in België woon en ik niet naar de rijschool ben geweest. Het was wel een beetje met ‘de hakken over de sloot’, maar uiteindelijk ben ik er geraakt!